Vorig jaar ontmoette ik een bijzondere man.
Een ambachtsman in hart en nieren, iemand het die het vak leerde van zijn leermeester.
Hij maakt potten, vazen en ander ceramiek, een ceramist met een hoofdletter C zoals hij zelf meerdere malen aanstipte. Hij werkt volgens eeuwenoude procédés, maakt zijn eigen glazuren, stookt zijn oven met turf en bij elkaar gesprokkeld hout uit het bos en draait zijn klei tot mooie vormen op een oude schopschijf.
Als hij praat over zijn ambacht (wat hij honderduit doet) twinkelen zijn ogen, elk detail van het ceramisch proces wat hij als zijn broekzak kent wordt tot in detail en vol enthousiasme uit de doeken gedaan.
De ruimte waarin hij werkt ademt rust en stilte, de deur van zijn atelier is een opening naar een andere tijd, naar een andere dimensie. Een tijd waar de hele moderne wereld stil lijkt te hebben gestaan, enigszins moderne gebruiksvoorwerpen worden netjes gecamoufleerd door een dikke laag stof wat al jaren door dezelfde ruimte dwarrelt.
Er wordt hier gewerkt, een ambacht bedreven; de grote handen van de pottenbakker met eelt en extra rond gevormde vingertoppen bewegen zich koesterend over zijn creaties, wijzen in de ruimte naar alles wat al als vanzelf spreekt.
Deze man heeft verhalen te vertellen, ik hoor ze aan, leg ze vast, nog net op tijd voordat hij het licht als laatste der mohikanen uit zal doen.